Monday, September 20, 2010

Chapter4

ความรู้สึกงงงัน และความสับสน ร่วมด้วยความดีใจ
ดูราวกับจะเป็นห้วงภาวะอารมณ์ที่มากเกินไปในช่วงเวลาหนึ่ง
บัตเตอร์นั่งอยู่ที่นั่น ในคอนโดที่เดิมแห่งนั้น
ถ้ำและคฤหาสน์วิมานเพียงหนึ่งเดียวของเธอ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนเดิม

เขา.. มีอะไรบางอย่างที่เธอสัมผัสได้
ไม่ใช่ด้วยตา กลิ่น รส รูป สัมผัส เหนือเกินไปกว่าสัมผัสทั้งห้า
หากจะให้กล่าวบรรยายออกมาดูจะทำได้ยากเหลือเกิน
เพราะบัตเตอร์เองก็ยังไม่เข้าใจสิ่งเหล่านั้นได้อย่างถ่องแท้
การปรากฎตัวของเขาดูจะเป็นเรื่องสุดธรรมดาสามัญ
ที่ดำเนินไปตามครรลองของการเวลา แต่จับต้องไม่ได้
และดาษดื่นเกินกว่าจะสังเกต แต่อะไรบางอย่าง
ทำให้บัตเตอร์รู้สึกได้ถึงสิ่งที่แปลก
เปรียบดั่งเด็กน้อยที่ขึ้นเล่นบนเครื่องเล่นแสนหวาดเสียวที่เห็นได้ทั่วไป
แต่ความรู้สึกเมื่อกลับลงมานั้นอัศจรรย์อย่างเหลือเชื่อ

"ไปซื้อเล่มใหม่มั้ย?"
บีกล่าวออกมาเมื่อเห็นบัตเตอร์กำลังพลิกหนังสือปิด
"เห้ย กำลังจะพูดอยู่พอดีเลย นี่เป็นอับดุลป่ะเนี่ย"
บัตเตอร์เพิ่งเสร็จสิ้น และละตัวเองออกจากห้วงภวังค์ที่เธอ
ตกอยู่กับมันร่วมหลายสัปดาห์ เธอชอบเสมอที่จะได้ฝังตัวอยู่ใต้เงาหนังสือ
เธอเคยกล่าวไว้ว่า
"ห้วงเวลาแห่งการอ่านหนังสือเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์
เราสามารถแยกตัวออกจากโลกได้อย่างสิ้นเชิง ไม่ว่าอยู่ในสถานที่ไหน ความสันโดษอย่างแท้จริง"
บีเองก็เห็นด้วยกับความคิดนั้น รู้ได้จากการที่เขาพยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย เมื่อตอนที่บัตเตอร์พูดคำกล่าวนั่นออกมา
การมาของบีทำให้บัตเตอร์ไม่สามารถดำเนินชีวิตไปดั่งที่เคยเป็นมาได้
ดีขึ้นหรือเลวลงนั้นยากที่จะตอบ แต่ไม่สามารถห้ามใจที่จะกระโดดไปอยู่โลกเดียวกับบีได้อย่างแน่แท้
หลายอย่างที่เธอ ไม่ชอบในโลกของบี ภาพลักษณ์ภายนอก, สถานที่รอบตัว และการดำเนินชีวิต
หากแต่บัตเตอร์กลับรู้สึกว่าแก่นแท้ของบียังมีอะไรที่เธอสนใจใคร่รู้อย่างโงหัวไม่ขึ้น

บัตเตอร์เดินไปกดเครื่องเล่นเพลงให้บรรเลงบทเพลง ของ madness
บรรยากาศในห้องแปรเปลี่ยนไปในพริบตา ความสดใส, ฤดูร้อน และลูกอมหลากสีดูราวกับจะลอยตัวอยู่ในอากาศ
เธอค่อยๆ ชงกาแฟอย่างไม่เร่งร้อนนัก สองแก้ว, รสชาติเข้มข้นหน่อยของบี และรสหวานมันของเธอ
พลางหันไปมองบีที่กำลังสนใจ กล้องตัวใหม่ที่เขาเพิ่งซื้อมา
เขากำลังแกะกล่องและสำรวจดู คล้ายกับเด็กน้อยแกะกล่องของเล่นด้วยความใคร่รู้
บัตเตอร์หัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นอากัปกิริยานั้น
บีทำให้บัตเตอร์รู้สึกได้ ว่าเขาโตกว่า, มีเหตุผล และปกป้องเธอได้
แต่ในขณะเดียวกันก็ช่างเป็นกันเองและทำให้บัตเตอร์เปิดเผยตัวตนของเธอออกมา
ดั่งเวลาที่อยู่กับเพื่อนสาวที่สนิท เธอเองก็ยังสงสัยว่าบีให้ความรู้สึกแบบนั้นได้อย่างไร
เหมือนมีเคมีอะไรซักอย่างที่หลอมสารที่แตกต่าง เข้าเป็นเนื้อเดียวกัน

ห้วงภาวะอารมณ์.. บัตเตอร์ไม่สามารถละทิ้งและสลัดมันได้เลย.