that road.

สำหรับฉัน..

ฉันก็ยังเป็นฉัน
ฉันก็ยังเขียนบทความที่ซึ้งกินใจ
หรือกระแทกกระทั้นกับความรู้สึก ไม่ได้อยู่ดี
ไม่ว่าฉันจะอ่านหนังสือมากแค่ไหน

ฉันก็ยังเป็นฉัน
ฉันก็ยังสร้างงานออกแบบที่สวยงามและเพอร์เฟค
หรือมีกิมมิกอันพิลึกพิลั่นและประทับใจ ไม่ได้อยู่ดี
ไม่ว่าฉันจะศึกษางานออกแบบมากแค่ไหน

ฉันก็ยังเป็นฉัน
ฉันก็ยังผอม และสูง หุ่นนางแบบ
ใครเจอก็ต้องตา และเสน่หา ไม่ได้อยู่ดี
ไม่ว่าฉันจะไดเอท และแต่งหน้ามากแค่ไหน

ฉันก็ยังเป็นฉัน
ฉันก็ยังอดทน ปลง เลิกวิตก
เป็นคนที่เดินทางสายกลาง ไม่ได้อยู่ดี
ไม่ว่าฉันจะพยายามแค่ไหน ที่จะทำให้มันได้



ฉันยังเป็นฉัน
ฉันที่งั่งๆ ฉันที่บื้อๆ ฉันที่ไร้สาระ


แต่สิ่งที่ฉันเริ่มเป็นฉัน มันอาจต่างไป



ฉันเริ่มเป็นฉัน
ที่หลงใหลการนอนอ่านหนังสือ หรือเล่นคอมอยู่บ้าน
ไม่ว่าจะออกไปข้างนอก เมามายแค่ไหน
ก็ยังอยากกลับบ้านอยู่ดี

ฉันเริ่มเป็นฉัน
ที่หลงใหลในการแสดงออกอย่างเถรตรง
ไม่ว่าฉันจะจำเป็นต้องเสแสร้งใส่ใครแค่ไหน
ฉันก็ยังอยากหลีกเลี่ยงที่จะต้องเจอคนหมู่นั้น
ที่ทำให้ฉันต้องเสแสร้ง ทำให้ฉันไม่ใช่ฉัน
ฉันไม่พาตัวเองไปอยู่ในสถานที่เสี่ยง

ฉันเริ่มเป็นฉัน
ที่เบื่อหน่ายกับความเมามาย(อย่างเกินขอบเขต)
และมองว่าชีวิตมันมีอะไรมากกว่านั้น



การเปลี่ยนแปลง บางทีมันก็เกิดขึ้นเร็วอย่างน่าใจหาย
จนบางที ทำให้คำว่า ตัวตน เริ่มจะเลือนลางและจางจากใจ
ก่อเกิดเป็นความสับสน และความคลางแคลงใจ

แต่บางที ไอคำว่า "ตัวตน" อาจอยู่ไกลเกินไปสำหรับฉัน
หรือไม่มันก็อยู่ลึกมากจนยังค้นหาไม่เจอ

แต่ซักวัน..
ฉันจะเจอมันอย่างจัง กอดคอกันได้
และหัวเราะกับวันคืนเก่าๆ ที่น่าขันร่วมกัน อย่างเพื่อนที่เข้าใจกันมานาน




ใช่มั้ย?