Friday, April 30, 2010

Nothing.




จากการฝึกงานที่ผ่านไปร่วมสองอาทิตย์
คำว่า "การเรียนรู้"
เปรียบดังเพื่อนสนิทที่กอดคอกับฉัน
บางสิ่งเข้าใจได้เมื่อดูแค่ครั้งเดียว
บางสิ่งเข้าใจได้เมื่อฟังแค่ครั้งเดียว
บางสิ่งเข้าใจได้ต่อเมื่อทบทวนอย่างถี่ถ้วน
บางสิ่งก็สูงส่งหรือลึกลับเกินกว่าสามัญสำนึก
ของคนอย่างฉันจะเรียนรู้ได้..

แต่สิ่งที่ฉันรับรู้ได้อย่างชัดเจนและสำคัญที่สุด
คือ " ฉัน มัน โง่เขลา นัก "

ฉันเฝ้าเพียรค้นหาตัวตนของตัวเอง
และเฝ้าพลันสำคัญตนว่าซักวันฉันจะพบมัน
เพื่อนำไปสู้ การก้าวข้าม, เหนือกว่า, แน่นอนกว่าผู้อื่นนัก

การเรียนรู้จากการอ่าน, ประสบการณ์, ความสำเร็จ, การล้มเหลว,
การลุกยืนหยัด ของผู้อื่น
ค่าของมันเกือบเท่ากับ "ศูนย์"

คนเราจะเข้าใจและแจ่มแจ้งกับสิ่งไหน
ต่อเมื่อ พบ, ประสบ, เรียนรู้ กับ "ตัวเอง"
ถ้าไม่เช่นนั้น สิ่งที่ปรากฎมันก็เป็นแค่การอุปมาอุปไมยเท่านั้น
(ฉันเชื่อเช่นนั้น)

ฉันว่าหลักใหญ่ใจความของมัน
คือ การยอมรับได้จากการมาของการดับสูญ
หากไม่ยึดติดกับสิ่งไหน ก็ปราศจากได้ซึ่งความทุกข์
หากเข้าใจว่าสิ่งนั้นไม่มีอยู่ ก็ปราศจากซึ่งการถือเอาเป็นเจ้าของ

แต่คนธรรมดาอย่างฉัน ก็ต้องยอมรับว่า
" ฉันทำไม่ได้หรอก "

ฉันยังใช้ชีวิตอยู่ในทางโลก ยังห่างแท้ซึ่งทางแห่งนิพพาน

เพราะฉะนั้นหลักที่ฉันพอจะทำได้
น่าจะเป็นการวางเฉย

รู้.. อย่างแท้จริงว่าตัวเองคิดอะไร
ยอมรับ.. อย่างแท้จริงถึงสันดานเสียของสรรพสิ่ง
มองเห็น.. (เกือบ)ทุกขณะที่ความคิดทำงาน

แล้ว.. "วางเฉยกับมันซะ"

เมื่อจิตใจไม่เป็นทุกข์ ความสุขก็จะนำมาซึ่งภาวะที่จิตพร้อมที่จะทำสิ่งใหม่

ฉันอาจยังทำไม่ได้เสียอย่างสมบูรณ์แบบหรือตลอดเวลา
แต่อย่างน้อย หากทำได้เสียส่วนเสี้ยวนึงของแต่ละวันในชีวิต
มันก็ทำให้เราใช้ชีวิตได้มีความสุข
มากกว่าการแบกรับทุกอย่างไว้บนหลัง
แล้วสุดท้ายก็ได้เพียงแค่ค่าแรงน้อยนิดและความปวดเมื่อยเท่านั้น.


Thursday, April 15, 2010

SICKNESS.

มันก็แค่บันทึกความจำ..
ฉันป่วย

ป่วยป่วยป่วยป่วย

แล้วก็ป่วย.

:))

Wednesday, April 14, 2010

that road.



สำหรับฉัน..

ฉันก็ยังเป็นฉัน
ฉันก็ยังเขียนบทความที่ซึ้งกินใจ
หรือกระแทกกระทั้นกับความรู้สึก ไม่ได้อยู่ดี
ไม่ว่าฉันจะอ่านหนังสือมากแค่ไหน

ฉันก็ยังเป็นฉัน
ฉันก็ยังสร้างงานออกแบบที่สวยงามและเพอร์เฟค
หรือมีกิมมิกอันพิลึกพิลั่นและประทับใจ ไม่ได้อยู่ดี
ไม่ว่าฉันจะศึกษางานออกแบบมากแค่ไหน

ฉันก็ยังเป็นฉัน
ฉันก็ยังผอม และสูง หุ่นนางแบบ
ใครเจอก็ต้องตา และเสน่หา ไม่ได้อยู่ดี
ไม่ว่าฉันจะไดเอท และแต่งหน้ามากแค่ไหน

ฉันก็ยังเป็นฉัน
ฉันก็ยังอดทน ปลง เลิกวิตก
เป็นคนที่เดินทางสายกลาง ไม่ได้อยู่ดี
ไม่ว่าฉันจะพยายามแค่ไหน ที่จะทำให้มันได้



ฉันยังเป็นฉัน
ฉันที่งั่งๆ ฉันที่บื้อๆ ฉันที่ไร้สาระ


แต่สิ่งที่ฉันเริ่มเป็นฉัน มันอาจต่างไป



ฉันเริ่มเป็นฉัน
ที่หลงใหลการนอนอ่านหนังสือ หรือเล่นคอมอยู่บ้าน
ไม่ว่าจะออกไปข้างนอก เมามายแค่ไหน
ก็ยังอยากกลับบ้านอยู่ดี

ฉันเริ่มเป็นฉัน
ที่หลงใหลในการแสดงออกอย่างเถรตรง
ไม่ว่าฉันจะจำเป็นต้องเสแสร้งใส่ใครแค่ไหน
ฉันก็ยังอยากหลีกเลี่ยงที่จะต้องเจอคนหมู่นั้น
ที่ทำให้ฉันต้องเสแสร้ง ทำให้ฉันไม่ใช่ฉัน
ฉันไม่พาตัวเองไปอยู่ในสถานที่เสี่ยง

ฉันเริ่มเป็นฉัน
ที่เบื่อหน่ายกับความเมามาย(อย่างเกินขอบเขต)
และมองว่าชีวิตมันมีอะไรมากกว่านั้น



การเปลี่ยนแปลง บางทีมันก็เกิดขึ้นเร็วอย่างน่าใจหาย
จนบางที ทำให้คำว่า ตัวตน เริ่มจะเลือนลางและจางจากใจ
ก่อเกิดเป็นความสับสน และความคลางแคลงใจ

แต่บางที ไอคำว่า "ตัวตน" อาจอยู่ไกลเกินไปสำหรับฉัน
หรือไม่มันก็อยู่ลึกมากจนยังค้นหาไม่เจอ

แต่ซักวัน..
ฉันจะเจอมันอย่างจัง กอดคอกันได้
และหัวเราะกับวันคืนเก่าๆ ที่น่าขันร่วมกัน อย่างเพื่อนที่เข้าใจกันมานาน




ใช่มั้ย?

Thursday, April 8, 2010

lonely are the brave.




lonely are the brave.
ฉันเจอคำๆ นี้ในหนังสือ TRY ของคุณวงศ์ทนง
ทันทีที่เห็นก็สะดุดเลย มันยังไงกันนะ?
พออ่านๆ ไปจนจบบท สรุปว่าฉันชอบบทนี้
ที่สุดในหนังสือ TRY เลย

พยายามจะเล่าอธิบายเนื้อความในบทนั้น
ที่คุณวงศ์ทนงเค้าเขียนไว้ให้คนอื่นฟังต่อตั้งหลายรอบ
แต่ปรากฎว่า ไม่ประสบผลสำเร็จ ไม่เห็นมีใครอินด้วยเลย ฮ่าๆ
แต่นั่นล่ะ มันอาจจะเพราะฉันเล่าห่วยมาก
เอาเป็นว่าแนะนำให้ไปอ่านเอง


แต่สำหรับฉัน.. lonely are the brave จริงๆ

ฉันเป็นมนุษย์พวกที่ชอบอยู่ร่วมกับคนอื่นอย่างสูง
ฉันเกลียดการอยู่คนเดียว ตั้งแต่เด็กยันโต
ฉันจึงเป็นคนที่มีเพื่อนค่อนข้างเยอะ
แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นคนที่ขี้เหงามาก

แต่เวลาที่ฉันเหงา..
เป็นช่วงเวลาที่ฉันได้ทบทวนความรู้สึกตัวเอง
เป็นช่วงเวลาที่ฉันได้อ่านหนังสือ
เป็นช่วงเวลาที่ฉันได้ฟังเพลงที่อยากฟัง
เป็นช่วงเวลาที่มันกัดกร่อน.. แต่ไม่ใช่จิตใจ

จนเมื่อเวลาผ่านไป ถึงตอนนี้ ณ วันนี้ ณ ขณะนี้

ฉัน อยากไปดูงานดีๆ บางอย่างคนเดียว
ฉัน อยากไปนั่งอ่านหนังสือในที่บางแห่ง คนเดียว
ฉัน เบื่อการคุยโทรศัพท์นานๆ (ทั้งที่เมื่อก่อนติดมากๆ)
ฉัน เบื่อการคิดถึงเรื่องอะไรที่มันกลุ้มใจนานๆ
ฉัน เบื่อการสอดรู้ที่ไม่เข้าท่า ที่ตัวฉันเองยังทำ


อะไรๆ มันเปลี่ยนไปมาก..
ไม่รู้ว่ามันเริ่มที่จะเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่ถึงวันนี้ ฉันภูมิใจและพอใจ กับฉันในวันนี้

ถ้าผ่านไปอีกปี.. จะเป็นยังไงนะ?


ที่แน่ๆ "ความเหงา" มันมีส่วนที่สร้างฉันให้เป็นฉันแบบนี้
เป็นเพื่อนสนิท ที่สนิทมานาน แต่ฉันกลับมองข้ามไป

ความเหงา สร้างให้ฉันกล้าหาญ

ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากจะลองเหงาแบบเต็มใจดู
อาจจะเท่ดีก็ได้นะ :)

best not.

ตลกดี.. พอเข้ามาจะเขียนหน้าใหม่
เจอหน้าข้างล่าง เขียนไว้ว่า มันจะไม่มีวันเกิดขึ้น (มั้ง)
เวลาผ่านไปหนึ่งอาทิตย์..

เออ.. มันมั้งจริงๆ เนอะ เพราะมันก็เหมือนจะเกิดละ :D


ฉันใช้ช่วงเวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ด้วยความรู้สึก งงๆ
เหมือนจะทุกข์ แต่ไม่สุด
เหมือนจะสุข แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด
มันเร็ว แล้วก็เกิดอะไรขึ้นมากมายให้คิด
บางอย่างมันเหมือนจะใช่ แต่ก็ยังสงสัย
คิดไปคิดมา อ่านไปอ่านมา งง
เจอแต่คำว่า "งง"


เมื่อช่วงเวลาแห่งการทบทวนมาถึง มันก็ช่างน่างงไม่หาย
ที่เหตุการณ์ทั้งหลายก็ดูจะเลือนลางจากความทรงจำ
แต่เหมือนมันยังฝังตัว.. จิกเล็บ.. บ่งบอกว่ามันยังไม่จากไป

ฉันยังสงสัยอยู่ ว่าตัวฉันเองรึป่าว?
ที่พยายามจะผลักมันลงไปให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้
หรือว่า จะไม่ใช่?



แต่สุดท้ายแล้ว เวลาเกือบอาทิตย์ที่ผ่านมา
ฉันได้เรียนรู้ถึงความเจ็บปวดทางใจอย่างสูง
แล้วฉันก็ได้เรียนรู้ ที่จะเพิกเฉยกับมัน (มั้ง)

เอาง่ายๆ ดีกว่า
ฉันอยากที่จะปลง กับทุกสิ่งที่มันไม่เข้าที่เข้าทาง
ฉันอยากที่จะปลง กับทุกสิ่งที่เหนือการควบคุม
ฉันอยากที่จะปลง กับทุกสิ่งที่ธรรมชาติของมันสร้างมาแบบนั้น

บางครั้ง ก็ต้องยอมรับกับตัวเอง อย่างหน้าจ๋อยๆ
ว่ามันทำไม่ได้นะ บางเวลามันยังคิด บางเวลามันยังคลั่ง

แต่ฉันคิดว่า สิ่งสำคัญของประโยคนี้คือคำว่า "บางเวลา"


เลือกวางคำว่า "ความทุกข์" ไว้ข้างคำว่า "บางเวลา"



เออ.. มันก็ดูไม่ได้ทุกข์มากนี่หว่า :))

Saturday, April 3, 2010

it's not gonna happen.



มันจะไม่มีวันเกิดขึ้น.. (มั้ง)

i know that..
i know as much as i have to know
and that's enough to make a decision.
but i just..
can't deny.


ฉันมักจะทุ่มเทให้กับความรักมากที่สุดเสมอ
แล้วนั่นมันก็คือจุดอ่อนของฉัน (อยู่ตรงที่หัวใจ)
แหวะ เสี่ยว ไม่น่าเล่นเลย
บางทีฉันก็คิด.. ไร้สาระว่ะ

love is a burning thing
that always true.

Friday, April 2, 2010

First*



first blog of the year! :)

ฮ่าๆ จริงๆ แล้วไม่ใช่หรอก แต่ว่าเป็นบล็อกเดียวที่สร้างใหม่ในปีนี้
แต่เขียนๆๆ มากกก มายแล้ว ปีนี้ เป็นปีที่วุ่นวายทีเดียว
ตั้งแต่ต้นปีก็มีเรื่องให้เล่าเยอะแยะ สงสัยปีนี้จะสนุกไม่น้อย

แค่อยากมีพื้นที่เล็กๆ เพิ่ม แค่นั้นเอง.

ฉันยังดำเนินชีวิตไปเรื่อยๆ เหมือนเดิม
ผ่านเรื่องอะไรใหม่ๆ บ้าง เดิมๆ บ้าง แต่ก็พอไหว
ท่าทีครึ่งๆ กลางๆ เป็นปัญหาของฉันมากที่สุดในตอนนี้
ทั้งฉัน ทั้งเธอ ทั้งเขา ทั้งใคร

การทำอะไรครึ่งๆ กลางๆ ไม่สามารถช่วยอะไรฉันได้เลย
มีแต่รังให้เกิดความคลางแคลงใจ และสงสัย
ฉันจะเดินต่อตามทางของฉัน สิ่งไหนดีก็เก็บ ไม่ดีก็ทิ้ง

พอแล้ว เงื่อนไขและท่าทางไว้ตัว

ฉันจะทำทุกอย่างตามแรงบันดาลใจ :)
(ถ้าไม่เดือดร้อนใครมากไปนักนะ)


so keep rolling on to something newww! baby :D